دلتنگی...

بالاخره بعد از چند روز یه کم دور و برم خلوت شد که بنویسم...آخه این مهمان های عزیز که مجال نمی دهند...الان هم همه رو خواب کردم نشستم شاید بشود چیزی به این وبلاگ اضافه کرد که فقط مال خودم باشد...از خواب بیدار شدم صاف اومدم پای کامپیوترم...این روزه هم که بد فشار می آورد به ما...سرمان دارد منفجر می شود...توی این ماه مبارک منم دعا کنین!

می دانی ؟

روزهای عجیبی می گذرند...

روزهای عجیبِ زیادی...

پر می شوم از فلسفه ی دوست داشتن...

وناگهان خالی از منطق های دنیا...

وبعد دوباره پر می شوم از دلتنگی....بعد دیگر خالی نمی شوم...

دلم که تنگ می شود...هر دلیلی ممکن است داشته باشد...

از دیدن یک عکس در کودکی ...از شنیدن نام ِیک دوست...از اینکه یکی از دوستان خیلی قدیمی بعد از سال ها به من زنگ بزند و من با دیدن اسمش هیجان زده شوم...اما بعد بفهمم که اشتباه شماره ی مرا گرفته...اما باز هم یک ساعت با هم صحبت کنیم...از این هم صحبت هایی ست که  هیچ وقت نباید از دست بدهی...

یا ممکن است بنشینم و گوش بدهم به انبوه خاطراتی که متعلق به سال ها پیش هستند...و بعد از سال ها دوباره برای دو نفر از اطرافیانت تکرار می شوند... وقتی که خاله ای که فکر می کنی  می شناسی اش کسی را ببیند  که تداعی کننده ی گذشته ای ست دست نیافتنی...و بدانی که کسی که سال هاست می شناسی اش چیزهایی در دل دارد که به سن و سالش نمی آید...این ها را که مبهم می گویم باز هم دلم می گیرد...فقط همین شاید کافی باشد که عشق هیچ گاه از بین نمی رود...

می دانی دلم که گرفت دیگر خوب که نمی شود هیچ...دلیلش هم گم می شود...من می مانم و انبوه افکار و تخیلاتم...

دل که گرفت باید بقیه ی کار را به خدا سپرد ...شاید درمانی برای درد هایت بفرستد..وگرنه محکومی که تا آخر دنیا همین گونه دلگیر باشی...بعد حتی یادت می رود که دلت گرفته...برایت عادی می شود...و فکر می کنی دلِ تمام مردم دنیا همین اندازه است...اما ...شاید سال ها بعد وقتی کسانی را دیدی که دلشان وسیع بود...که دنیا برایشان طعم دیگری داشت...که آدم ها برایشان معنای دیگری داشت...شک می کنی...که این دل است آیا؟!

که آن دلی که زمانی نهنگ بود الان چرا ماهی کوچکی شده؟!

بعد دوباره داستان از همان اولِ اول شروع می شود!

دنیا یک نوستالژی بزرگ است...

سرشار از تکرار و تکرار...

سرشار از روزهای نیامده ...که اگر می آمدند طعم گس زندگی را به تو نشان می دادند...

ولی این تو هستی که می مانی....سرشار از دلتنگی برای چشیدن آنچه به تو وعده داده بود زندگی!

نمی دونم چی نوشتم!همین فعلا!

پ.ن

یه زمانی دوست بابام با خاله ام لینا یه سفر رفته،از اون موقع به بعد این سفر شده بود بهترین خاطره ی زندگیش!دیشب هم دوباره بعد از سالها همو دیدن! 

پ.ن 

این نقاشی مال گذشته های دوره...خیلی دوسش دارم...یه زمانی با کلی احساس کشیدمش...

پ.ن

خیلی منتظرم...بیا!

پ.ن

اینو الان از اینجا خوندم به نظرم محشر بود:دی

عشق یعنی اینکه وقتی می خوای برسونیش رادیو پیام رو روشن کنی ببینی کدوم مسیر پرترافیک تره!:)

...