:)

من باید بنویسم! 

هر روز در آرزوی شهاب بارانی دیگرم 

تمام آرزوهایم را نوشته ام... 

برای دانه دانه ی شهاب ها نقشه کشیده ام... 

می خواهم تمام آرزوهایم را بر آورده کنم... 

اول از همه خانه ای می خواهم دور...

خانه ای که نیلوفر ها دیواره اش باشند...

و شقایق ها سنگفرش حیاطش...

خانه ای که در آن نقاشی کشیدن آسان است...

زندگی کردن آسان..عشق ورزیدن آسان...رویا داشتن آسان...کار آسان...زندگی آسان...

دوم همدمی می خواهم نزدیک..

همدمی که نیلوفر ها فلسفه اش باشند...

و قلبش لبریز از شقایق ها...

همدمی می خواهم که دستانش زندگی باشند...و شانه اش بلند ترین رویای زندگی ام...و نگاهش زنده ترین نگاه ها...

سوم خدایی می خواهم سرشار...

خدایی که عاشق ِ نیلوفر ها باشد...

عاشق نیلوفر هایی که فراموشکارند،عاشقند،خجالتی اند...عاشق نیلوفرهایی که خود آفریده است...خود ...

خدایی که سرشار است  از شقایق ها ...

می خواهم باور کنم که نیلوفر ها دروغ نمی گویند...

این ها برای یک زندگی طولانی کافی نیست؟!

نیلوفر شهریور ۸۸

پ.ن

این رو خوندم...داداشم بهم یه درس بزرگ داده...شما هم بخونینش:نوشته ی عارف