پنج شنبه ی سردرد...!

پنجشنبه ی ساکتی ست

          تنها عبور  ِ

          گاه گدار  خیال تو،

      …  از میان دقایق سردرد

میدانی پنجشنبه که میشود...دلم میگیرد...فردا جمعه است ...پس فردا شنبه...یکشنبه...دوشنبه...سه شنبه...چهارشنبه...و دوباره و دوباره پنجشنبه...

ولی من فکر میکنم تو یک روزی می آیی که پنجشنبه نیست...پس پنجشنبه ها به چه درد می خورند؟...وقتی تو نباشی...

وقتی قرار نیست هیچ کدام از این پنج شنبه ها از آن ما باشد؟

دلم گرفته..."دل که داشته باشی میگیرد دیگر"...دلم گرفته...

نمی دانم چرا چند وقتیست که کاسه ی صبرم لبریز نمی شود...فکر می کنم کاسه ی صبرم سوراخ است!!

بر او ببخشایید بر او که گاه گاه

پیوند ِ دردناک ِ وجودش را

با آب های ِراکد

و حفره های ِخالی

از یاد می برد...

و ابلهانه می پندارد که حق زیستن دارد...

بر او ببخشایید بر او که از درون متلاشیست

اما هنوز پوست ِچشمانش

از تصور ِذرات ِنور می سوزند

و گیسوان ِبیهده اش

 نومیدوار از نفوذ ِنفس های ِعشق

می لرزند...

 

کاش این عاشقانه های آرام

تا ابد ادامه داشتند

کاش این روزهای شاد

تا ابد ادامه داشتند

کاش می فهمیدند...

کاش باور نمی کردم این همه مهربانی

روزی از صبر لبریز می شوند...

کاش باور نمی کردم

که تو این قدر تنها بودی

این قدر لبریز بودی

و من نفهمیدم

دلمان بیشتر از چند لحظه پیش گرفت...الان دقیقا 6 دقیقه از پنجشنبه گذشت...سردرد...

دلگیر نباشید

نیلوفر