&&&

و میدانم که “عشق “‌ ،‌  صدای قهقهه ی  دو جوان خندان

یا انگشتان حلقه  شده ی  دو  فارغ از عالم ِ‌ قدم زنان در کوچه های باران زده نیست ..  نیست

که از خود گذشتنی ست همچون تجربه ی ” مرگ “  .

سهم من از همه ی کسانی که دوست دارم همین است...سهمم همین چند سالیست که می گذرد...خودم خوب می دانم...فقط وقتی همه چیز تمام شد...و مرگ نام مرا پرسید قول بده برای یک بار هم که شده آنقدر به من نزدیک شوی تا در گوشــم بگویی:همین زندگی نیز زیبا بود...و من قول می دهم که باور کنم...

Niloo

پ.ن

دارم برای فردا یه پست می نویسم...شاید نوشته ی خوبی از آب در اومد

مسنجرم قطعه!شما چطور؟!اعصابم خط خطی شد!