دارم می رم سفر...

دو تا داستان کوتاه دارم ،که از آرشیوم پیداشون کردم...راستش نمی دونم مال کی هستن...اما خیلی دوسشون دارم...هر دوی این داستان ها رو عاشقانه دوس دارم...

سردم است

زیر لحاف سردم در تختخواب می خزم.پاهایم را جمع می کنم و به بدنم می چسبانم تا شاید کمی گرم شوم.مدتهاست که احساس سرما می کنم.انگار سرما تمامی بدنم را فرا گرفته،حتی نوک انگشتان و دماغم را.نمی دانم چرا.انگار به یک تکه یخ تبدیل شده ام.واقعا نمی دانم چه بر سر من آمده!من همیشه اینجوری نبودم.

وقتی ۸ سال داشتم پدرم برای من قصه های جادویی می گفت.این قصه ها در شب های دراز و سرد زمستان مرا به جهانی دیگر می برد.موقع شنیدن این داستانها با اینکه از آنها لذت می بردم با خودم می گفتم مگر می شود زیبای خفته با بوسه عاشقش از مرگ برخیزد؟یا یک قورباغه با بوسه دختر زیبا به شاهزاده تبدیل شود.حسادت کودکانه ای همیشه در من ایجاد می شد.پدرم این قصه ها را می گفت اما من در سرم سودای قصه دیگری را داشتم.قصه ها را از نو می نوشتم.رنگ و نقش دیگری به آنها می دادم و پایانش را هم به میل خودم تعیین می کردم.یادم می آید یکبار سیندرلا را در همان اوایل کشتم تا شاهزاده مجبور شود یکی از خواهران زشت سیندرلا را برای ازدواج انتخاب کند.می دانستم عشق شاهزاده حقیقی نیست چون معلوم نبود در این عشق کفش سیندرلا چه کاره است! او را کشتم تا بعدا عذاب نبیند.با همین تصاویر به خواب می رفتم.در خواب به دنیایی دیگر وارد می شدم.دنیایی که سرشار از رنگ بود.رنگ هایی که هرگز ندیده بودم.هیچ وقت دوست نداشتم از انجا برگردم.اما صبح ها همیشه با داد و فریاد های مادرم از خواب پا می شدم.یک زمانی از او بدم می آمد چون مرا همیشه از بهترین جاها به این زمین لعنتی واقعی برمی گرداند.مگر
نمی توانست مرا برای مدتی به حال خود بگذارد؟
کودکی من در داستانها و رویاها و رنگ ها گذشت.در نوجوانی عاشق شدم.مثل همه داستانها.
خودم را یکبار در هیات قورباغه ای تجسم کردم و منتظر ماندم تا شاهزاده رویاهایم با بوسه ای مرا نجات دهد.اما او بوسه اش را از من دریغ داشت.به او التماس کردم حتی به پایش افتادم که مرا از این وضع نجات دهد اما او نپذیرفت که به یک قورباغه زشت بوسه ای از لبان زیبای خود دهد.این بود که دیگر حالم از هر چه شاهزاده و پری و قصه بود به هم خورد.از همان موقع این سرما وارد جانم شد.دیگر هیچ وقت به کتابهایم نگاه نکردم.یکبار می خواستم برای رها شدن از سرما آنها را به آتش بکشم اما نتوانستم .
باز احساس سرما می کنم.اگر می شد با به یاد آوردن قصه ها و پری ها و رنگ ها گرم شوم خوب می شد اما نه دیگر فرقی نمی کند.دیگر نمی توان گرم شد.می خواهم بخوابم.داستان بس است.شاید این بار اگر خوابیدم شاهزاده با بوسه خود عشق را به من بچشاند.سردم است...

کشتی

سرم را از لبه ی کشتی آوردم پایین و سبزی عجیب دریا را دیدم. همان موقع آرزو کردم کاش یکهو ظاهر می شدی. بهت می گفتم: بپریم؟ گونه های شرمگین تو می خندید. باران هم که بود. شرشر و زلال. تو هم که دوست داری. و من که می میرم برایش. تو یک آشنای دور. یا بهتر بگویم غریبه. من غریبه تر. همه ی عالم و آدم هم که غریبه. چه شروع خوبی. غریبگی را می گویم. بعد حتمن ازت می پرسیدم شعر از باران و دریا داری؟ و تو بدون اینکه نگاهم کنی می خواندی، شاید!. من حرف نمی زدم. حرف زدن بلد نیستم. به منظور می گفتم: هوای شرجی بهم نمی سازد. گونه های تب دارت اما خبرهای بد می داد. تو فاتحانه و آزاد نگاه می کردی و می گفتی:...

 آخ همین جا را دوست داشتم بودی تا می دیدم چه می گفتی.درست همین جا!

زود بر می گردم!