ماه غمگین، ابر سنگین، خانه در غربت...

بعضی وقت ها نگاه می کنی دور وبرت...می بینی خیلی خلوت است..نه اینکه احساس تنهایی کنی...نه اصلا...اما این خلوت بودن هم زیاد خوشایندت نیست...خلوت یعنی...یعنی... حس ِاینکه واقعا کسی دور و برت نیست...

کسی نیست دور و برت...

نیست دور و برت کسی...

نیست کسی دور و برت...

دورت کسی نیست...

برت کسی نیست...

کسی نیست...

نیست کسی..

نیست...

نیست.

امروز را به باد سپردم

امشب کنار پنجره بیدار مانده ام

دانم که بامداد

امروز دیگری را باخود می آورد

تا من دوباره آن را

بسپارمش به باد...

فریدون مشیری

پ.ن

چند وقته دارم به این فکر می کنم که قسمت نظرات وبلاگم رو ببندم برای همیشه.

پ.ن

می میرم برای آهنگ وبلاگت uncreated عزیز...

پ.ن

امروز اومدم و برای خودم جشن گرفتم..بی مناسبت...درس نخوندم و همش تلویزیون نگاه کردم...یا خودم رو با اینترنت سرگرم کردم...خدا کنه امتحانا تموم بشه...دوباره اسکیت و یه کم آزادی...لااقل سر کلاس اسکیت  میشه 2 ساعت رو تمام و کمال زندگی کرد...

پ.ن

این نوشته به هیچ وجه غمگین نیست...فقط خسته ام!

پ.ن

من یه کار خوب می خوام!ولی پیدا نمیکنم!حقوقش هم اگر خوب نیست مناسب باشه!ولی خود کار خیلی مهمه!اما نیست!

پ.ن مهم

با همه ی این خستگی ها؛ این خونه و سنا فقط مال من هستن!