برای خودم که این روزها پلنگ شده ام:

این قفس چقدر کوچک است

جا برای این پلنگ نیست

او که مثل کبک خانه اش

زیر ِبرف و کنج ِتخته سنگ نیست

پنجه می کشد به این قفس

رو نمی دهد به هیچ کس

او پر از دویدن است

آرزوی او

رفتن و به بیشه های آسمان رسیدن است...

پ.ن

بوی اسب می دهی!

پ.ن

من به اندازه ی این پیرمردی که تو عکسه دلتنگم و دلگیر!

پ.ن

هیچ اتفاق خاصی رخ نداده است
تنها شبی هفت ساله خوابیدم و بامدادان هزارساله برخاستم.

پ.ن

دیگه هیشکی مثه من غربت ِاینجا رو نداره.