عاشقانه های ناآرام...

مشترک موردنظر

خط را فروخته است.
تو را هم.
گوشی را بگذار و
برو.

***

خدا و من

هر دو کم‏خوابیم.

شب‏ها

او پیامبران را می‏شمرد

من گوسپندان را.

***

مریم پابه‏ماه
حسین سر به بیابان
پیرمرد دق‏مرگ
و خدا

بزرگ است.

***

خدا معذب است
به روی خودش نمی‏آورد
اما وقت حرف زدن
لکنت می‏گیرد
و هی دست‏هایش را در هوا تکان می‏دهد
پنهانی زندگی‏اش را می‏کرده

همه‏ی این سال‏ها...

***

مانده ام خیره به این گره های کور گلوله نخ زنده گی ام.
حالا گیرم هم که نشستم به باز کردن این همه گره, این همه نخ. این همه پریشانی.

ای ی ی... می دانم دست آخر هم سر و ته این نخ لای انگشت های تو پنهان است.

***

نوبت تو بود چشم بگذاری
دشت زیر آفتاب
گنجشک بر شاخه
من اما نه دور از تو
پنهان شدم.
دشت و گنجشک را دیدی
برای تو بازی تمام شد.
امروز جایی نه خیلی دور
جا پای رفتن زنی است

که پیدایش نکرده ای.

***

دل من :
ضرباهنگش را گم کرده است. اما هنوز می زند.
نوا بود روزی.ماهور و دشتی و اصفهان.
بعد از آن فقط شور می زد.
حالا هنوز و فقط می تپد.

***

باشد ,
قول می دهم ,
- بعد از بی قراری گریه ها برگردم
حوالی سبز تو
یک شاخه شعر بگذارم و بروم
نشان به آن نشان ,
که عشق ,
- هنوز هم دارد ,

نفس می کشد.

***

نه هفت آسمان
نه هفت دریا
فاصله
تنها دستی ست

که به سوی من دراز نمی کنی.

***

درخت خشکیده را
سنگ‌باران می‌کنی
بی آنکه بدانی

پاییز را خزانی نیست.

***

هیچ‌کس با دهان ما سخن نخواهد گفت
هیچ‌کس با چشمان ما نخواهد دید
هیچ‌کس صدای گامهای ما را نخواهد شنید
هیچ‌کس فرزندان ما را از آب نخواهد گرفت.

این سطور را بلند بخوان!
من از ضربان کسی می‌نویسم
که دوست داشت با چشمان تو ببیند.

هیچ‌کس چیزی از ما نخواهد پرسید؛
از روزهای رفته
از سالیان نیامده ...