مثل نوشتن است...

گاهی نوشته ای را می خوانی...فکر میکنی:هی!...خوب می فهمی اش!

بعد هرچقدر هم نوشته غمگین باشد باز

هم احساس می کنی که دوست داری اش...

هزار بار می خوانی اش...تا حس کنی کسی

هست که بفهمدت...غمگین نمی شوی...

مثل نوشتن است. هر چه بیشتر عادت کنی به کوتاه تر نوشتن، کمتر حوصله خواندن نوشته های بلند را می کنی.
مثل نوشتن است. هر چه بیشتر عادت کنی به خوردن حرف هایت، کمتر حوصله شنیدن حرفهای دیگران را می کنی.
مثل نوشتن است. هر چه بیشتر عادت کنی به کمتر عشق ورزیدن، کمتر حوصله پذیرش محبت را پیدا می کنی..

بعدتر ها، روزی می رسد که نه می توانی بنویسی، نه می توانی بخوانی، نه می توانی حرف بزنی، نه می توانی گوش کنی، نه می توانی دوست بداری، نه می توانی بگذاری دوستت بدارند.

پ.ن:این روزها کم تر نوشته های بلند می خوانم...کم تر حوصله ی درد و دل دارم...و کم تر پذیرش محبت را...می فهممت رفیق!