حکایت عشقی بی شین، بی قاف، بی نقطه!

یک روز که خوشحال تر بودم

می آیم و می نویسم

که نمی دانم چه شده ،

که نمی دانم چرا همه چیز بوی سایه و تاریکی می دهد؟

یک روز که خوشحال تر بودم

از این می نویسم که

چقدر کسانی که دوست دارم

همه و همه شان

توی روزهایم دخیلند

که چقدر می توانند

با شاد بودن مرا شاد کنند.

یک روز که خوشحال تر بودم

ازطعم خنده هایت

و از مهربانی چشم هایت هزار ها هزار بار می نویسم.

و معذرت خواهی می کنم که کم برایت شعر گفته ام.

یک روز بالاخره حسابی خوشحال می شوم

کوله بارم را بر می دارم

روحم را از این سستی و خواب و کرختی بیرون می کشم

در چمدانم می گذارم

و راهی سفر می شوم

سفری که سال ها پیش آغازش کرده بودم.

بعد به یک مسافر خانه که رسیدم

روحم را می شویم

 روی بند رختی آویزان می کنم

تا بداند آزادی چیست؟

تا یاد بگیرد وسیع باشد.

بعد می تکانمش و اندازه ی اندامم می کنمش.

بعد هم همیشه مواظبش می مانم تا چروک نشود

تا خش بر ندارد.

برایش کودکی می خرم

برایش آرامش می خرم

برایش پاستیل می خرم!

می گذارم برود شهر بازی

هرچقدر هم بخواهد

بازی می کنیم.

می گذارم برود دبستان باز هم

و هیچ وقت سر صف نایستد

هلش می دهم وسط ِ استخر و با هم شنا می کنیم

بعد آرام آرام خشکش می کنم

و می پرسم امروز چطور بود؟

چشم هایش را نگاه می کنم

از برق چشم هایش عکس می گیرم

و به همه نشان می دهم

بعد هم دستش را می گیرم

با هم می رویم

یک جای دور ِ دور

زندگی می کنیم.

هروقت هم حوصله اش سر رفت

می آییم آدم ها را می بینیم.

نیلوفر. دی 90

پ.ن

تیتر این نوشته اسم کتابی است از مصطفی مستور