این شعر رو خیلی وقت پیش پشت یه دستمال کاغذی نوشته بودم:

به پشت سرم نگاه می کنم

چیزی به یاد نمی آورم

نه طعم تنهایی های دوست داشتنی ام را

نه طعم بوسه های شیرینت!

همه چیز انگار مال سالها پیش بود.

سال ها پیش ما عاشق هم بودیم

و تو دلت برای دست های من تنگ می شد.

نیلوفر.(تاریخ نامعلوم/ یکی از روزهای  سال نود)

مهراوه:  نمی خوای شعرتو بخونی؟

امیرماهان:  حرف که می زنی/ من از هراس طوفان/ زل می زنم به میز/ به زیر سیگاری/ به خودکار/ تا باد مرا نبرد به آسمان/ لبخند که می زنی / من – عین هالوها- زل می زنم به دست هات/ به ساعت مچی طلایی ات / به آستین پیراهنت / تا فرو نروم در زمین / دیشب مادرم گفت تو از دیروز فرو رفته ای/ در کلمه ای انگار / در شین / قاف / در نقطه ها

(حکایت عشقی بی شین بی قاف بی نقطه/مصطفی مستور)

پ.ن: میشه من یکی از اون ماشین تایپا داشته باشم؟:(