خواب

گاهی این قدر پر از هیجان و انرژی می شوم ، این قدر توی روحم حرکت و جنب و جوش هست ، که هیچ کاری آرامم نمی کند ، حتی دویدن و ورزش . این قدر ذهنم پر از رویا و خیال هست که خوابم نمی برد ، نگاه می کنم و می بینم که ساعتیست دراز کشیده ام اما فراموش کرده ام بخوابم. بعد هم که می خوابم انگار فقط چشم هایم را روی هم گذاشته ام ، و ذهنم هنوز تلاش می کند مرا بیدار نگه دارد، و موفق هم می شود .

خوابم که می برد انگار تمام روز دوباره تکرار می شود. انگار هیچ چیز متوقف نشده.همه چیز از اول شروع می شود. و این خسته ام می کند.بیدار که می شوم ، مغزم پر از سوال است.نمی توانم مرزی بین خیال و واقعیت پیدا کنم.نمی دانم خواب بوده ام یا الان خوابم. همه چیز چنان واقعی بوده که فقط "منطق" مرز باریکی بینشان می کشد:این که آدم ها نمی توانند پرواز کنند.اینکه خیلی از اتفاقاتی که توی خوابم افتاده محال است واقعیت داشته باشند. فقط منطق مرز می سازد. و نمی دانم خدا را برای دادن منطق به آدم ها شکر کنم یا نه؟ 

نیلو