اصلا چراغ خانه را که روشن می کنم
معلوم است که
امروز
مادر خوشحال است
از همه جا شادی میپاشد توی صورت آدم
از مبل ها
از تلویزیون
از پرده ها و پنجره ها
طوری چهره ها رنگی میشوند
که انگار هیچ چیزی مادر را عصبانی نمی کند
هیچ چیز
حتی دختر بدی که همیشه سهل انگار است
و این لحظه ها که از صمیم قلب می خندد
نایاب است
اصلا با تلفن که حرف می زند
غذا که می پزد
کنارش نهار که می خورم
از حرف هایش معلوم است
که شاد است
که دوباره جوان شده
که دوباره شیطنت های جوانیش
سر باز کرده اند
و من هم ته دلم می خندم
نیلوفر
وقتی احساس خستگی کردی
وگوشت از همه ی حرف ها و ناملایمات پر بود
من اینجام
وقتی از نوشتن می ترسیدی
وقتی سر تا پایت پر از ترس بود
من اینجام
من کسی نیستم تا ببینی
من کسی نیستم تا صدایش را بشنوی
من کسی نیستم
من نیستم
نیستم
نیستم
4صبح .
دوشنبه 28 آذر
پ.ن
می گن کسایی هستن که از روز اولی که به دنیا میان،همه می دونن زود می رن.می دونن تو جوونی می رن.می گن این قدر تو اون سالایی که هستن گریه می کنن تا به جای همه ی غم هایی که به دنیا بدهکار می شن گریه کرده باشن.اون وقته که دیگه می فهمن وقتشه.خدایا وقت من کیه؟
آخرین باری که نوشتم این جا 28 خرداد 89 بود ..
بعد از اون زمان گذشت و گذشت ..
مثل یه فیلم بلند ..
تیر 89
مرداد 89
شهریور 89
مهر89
آبان89
آذر89
دی89
بهمن 89
اسفند89
فروردین90
اردیبهشت90
خرداد90
تیر90
مرداد90
شهریور90
مهر90
آبان90
آذر90
و امروز بیست و پنجم آذر هزار و سیصد و نود به اندازه ی تمام این ماه ها و روزها و ثانیه ها حرف دارم ...
سلام.
نوشتن تقدیر من است...از این به بعد این جا پیدا می شوم: خاطرات یک پروانه ی مرده !
با من از ناگفته ها گفت / و من / از آن / افسانه ها ساختم...
امشب برام خیلی شب مهمیه...
دوست دارم هرکدوم از دوستای عزیزم که این نوشته رو می خونه،بدونه برای این کارم دلیل دارم...دوست دارم درکم کنه...دوست دارم در ِ این خونه حتی اگه من هم نباشم همیشه باز بمونه...
امشب برام شب خیلی مهمیه...
چند وقتی هست،یعنی در واقع چند ماهی هست، که تصمیم گرفتم این خونه رو ترک کنم...چند باری هم پیش اومد...ولی نشد...هر بار کسی باعث شد تا باز هم دلم نیاد که این خونه رو ببندم...همون طور که همین الان هم خدا خدا می کنم کسی بیاد و بگه که خونه ام رو دوست داره،و من دوباره شروع کنم به نوشتن...می دونم خیلی چیزا هست که تو این تصمیمم دخیله...ولی مطمئنم که باید جایی رو که همیشه گفتم:" خیلی برام با ارزشه"؛ ترک کنم...جایی که حتی براش شعر نوشتم...جایی که شعرهامو توش نوشتم...جایی که دلبستگی دارم بهش...جایی که تنهایی هام رو پر می کنه...باعث میشه احساس کنم زنده ام...باعث میشه شاد باشم....
فقط خود ِ خدا می دونه که چقدر این جا رو دوست دارم...همسایه هایی دارم که با وجود اینکه باهاشون زیاد مهربون نبودم...زیاد نمی تونستم بهشون سر بزنم...همیشه با من بودن...مهربون بودن...همیشه منو می خوندن...
دوستانی که با همشون خاطره های مشترک دارم...همشون رو یه دنیا دوست دارم...همسایه هایی رو که هیچ وقت ندیدم ولی از هر آدم ِ واقعی، برام واقعی تر بودن...
این یه خدا حافظی نیست...این حتی به معنی ترک این جا هم نیست...نیلوفر همیشه هست...همیشه زنده ست...همیشه خونه اش پا بر جاست...حالا چه یه خونه ی مجازی باشه با یه سری همسایه های مهربون...و چه یه خونه باشه تو دلش بدون ِ هیچ همسایه ای...
این یه خدا حافظی نیست...
خدا می دونه هنوز چقدر تو ذهنم پر از شعرهای نانوشته است...اونا رو از این به بعد تو دلم می نویسم...شاید هم، بر گردم به دورانی که هنوز بچه بودم و نمی دونستم تایپ کردن یعنی چی...زمانی که اولین شعرم رو از روی ِ یکی از شعرای فریدون مشیری کپی کرده بودم...زمانی که کاغذ هام همیشه همراهم بودن...
راستی ببخشید که داستان" سنا "ناتموم موند..شاید سرنوشت ِاین داستان اینه که همیشه ناتموم باشه.
شاید یه روز چیزایی رو که می نویسم چاپ کنم...
پس اگه یه روز یه کتاب دیدین که اسمش "خونه ی نیلوفر"بود سعی کنین منو به یاد بیارین...
ببخشید منو اگه تو این مدت دوست ِ خوبی نبودم...اگه ناراحتتون کردم...یا تند حرف زدم گاهی...ببخشید منو اگه دنیام خیلی کوچیک بود،اگه نوشته هام اون طور که باید، نبود...
متاسفم که این خونه رو قبل از یک سالگیش ترک می کنم...یک ماهه دیگه یک ساله میشه...
اون روزایی که این جا رو باز کردم یادمه شاد بودم...الانم شادم...شاید بیشتر از همیشه ...چون باور دارم تونستم جایی رو بسازم تو این دنیای مجازی ، که لااقل برای ِ خودم اصلا مجازی نبود...
دوستای عزیزم...درسته که هیچ وقت ندیدمتون...اما شاید یه روز اتفاقی از کنار هم رد شدیم...شاید.
فقط دوست دارم درکم کنین...و امیدوارم این بار با وجود اینکه خیلی دوست دارم کسی بگوید:"بمان"...کسی این رو نخواد...گاهی آدم ها باید برن تا برای همیشه زنده باشن.
به امید آن روزی که اتفاقی از کنار ِ هم رد خواهیم شد...
با یک دنیا عشق.
نیلوفر.
آخرین پ.ن:
گاهی ماه به قدری سرش گرم می شود که از آسمان ناپدید می شود
به همین دلیل است که بعضی شب ها آسمان بی ماه داریم
اما سرانجام ماه هر جا که باشد بر می گردد
مثل آدم هایی که می روند اما روزی بر می گردند.
(سه شنبه ها با موری)
ملالی نیست جز گم شدنِ گاه به گاهِ خیالی دور/ که مردم به آن شادمانیِ بی‌سبب می‌گویند/ با این همه عمری اگر باقی بود/ طوری از کنارِ زندگی می‌گذرم/ که نه زانوى آهوی بی‌جفت بلرزد/ و نه این دلِ ناماندگارِ بی‌درمان!
اتفاق خوب یعنی چی؟ یعنی یک شب راحت بخوابم...و صبح که بیدار می شوم یک خواب ِخوب دیده باشم...یعنی تولدم برسد زود تر از آنکه آذر شود...اتفاق خوب یعنی صبج که بیدار شده ام باران بیاید...آن قدر باران بیاید که چشم هایم سیر شوند...بعد هم بوی خاک باشد و من چترم را بردارم و تا هزاره ی رسیدن بروم... اتفاق خوب یعنی یک شب کسانی را که دوست دارم با هم ببینم و همه شان شاد باشند...اتفاق خوب یعنی روزی برسد که آن قدر سنگدل شده باشم که از هیچ بی مهری گریه ام نگیرد...اتفاق خوب یعنی رانندگی در باران با شیشه های باز...یعنی نترسیدن از اینکه خیس شوی...اتفاق خوب یعنی شاید یک صدا...شاید یک نگاه...شاید یک خنده...یک خنده ی از ته دل...اتفاق خوب یعنی چیزی باعث شود لبخند بزنی...یعنی از یک تصادف جان ِ سالم به در بردن...اتفاق خوب یعنی کسی بیاید با تو درد و دل کند...یعنی کسی بگوید:نمی خواهی با من درد و دل کنی؟....اتفاق خوب یعنی دلت برای ِ کسی تنگ شود...اتفاق خوب یعنی به دوستی از ته دل بگویی:"فلانی...فکر کنم عاشق شدم!" ...اتفاق خوب یعنی کسی بفهمد چقدر به کمک نیاز داری و بدون ِ اینکه بخواهی دوستی اش را به تو ثابت کند...
اتفاق خوب یعنی دوستی را برای تولدش غافلگیر کردن...یعنی ببینی دو نفر چقدر هم را دوست دارند...یعنی ببینی دو نفر واقعا عاشق ِ هم اند...یعنی حسودی ات شود و شاید حتی گریه کنی...اتفاق خوب یعنی دلت محبت بخواهد...یعنی دلت بخواهد کمی مهربان باشی...یعنی دلت یک مهر ِ بی پایان بخواهد...یعنی بخواهی بی نهایت مهربان باشی...اتفاق خوب یعنی دلهره داشته باشی تا بدانی قلبت زنده است...اتفاق خوب یعنی آرامش...اتفاق خوب یعنی شهربازی ...یعنی ترن هوایی...یعنی تاب خوردن...یعنی سرسره...اتفاق خوب یعنی کسی باشد که تو را تاب بدهد...یعنی دلت تاب خوردن بخواهد...اتفاق خوب یعنی دیدن ِ یک بوسه ی زیبا...اتفاق خوب یعنی قایق...قایق سواری...یعنی موج...اتفاق خوب یعنی...یعنی چی؟
دلم گرفته.تا هزاره ی رسیدن باید بروم.فقط نمی دانم چترم را کجا گذاشته ام.زیر ِ این دلهره های ناگهانی؟یا پشت آن خاطره ی دور؟شاید هم دست ِ تو جا ماند!
باران که بیاید بی چتر می روم این بار...
باران که بیاید حتی اگر سرما بخورم مهم نیست...بی چتر می روم...
بی چتر می روم...
بی چتر می روم...
بی چتر می روم...
بی چتر می روم....
بی چتر می روم...
بی چتر می روم...
بی چتر می روم...
بی چتر می روم...
بی چتر!
این روزها آرامش هایم فرق کرده؛
شده بزرگراه...آهنگ های فرزاد فرزین و سرعت....
این روزها که می گذرند...حس عجیبی دارم...چیزی شبیه ِ....
حافظه آدم های غمگین قوی است
مثلا می دانند
کجای کدام خیابان
آن روز
مُردند
یا کدام حرف یکی
آتش به پایشان کرد
یا کی مثلا
از خوشبختی نوشتند
آدم های غمدار
آدم های توی تنهایی زنده
با همه مهربانند
جز با خودشان
چشم‌هایم بسته است
دست گذاشته‌ام رویشانقانع نشده‌ای.
***
تو به کمی تنوع
