باید  وقتی حواسمان نیست، کسی باشد از ما عکس بگیرد.

آدم ها وقتی حواسشان نیست خیلی خودشان هستند.

باید از مردم عکس بگیریم.

 از لحظه هایی که حتی به یاد نمی آورند. 

یک چین صورت،  یک اخم،  یک لبخند. 

وقتی به "هیچ" فکر می کنند. 

این "هیچ" یعنی من، یعنی تو. 

این "هیچ" همان لحظه ایست که هرکس خودش است.

 هرکس همان کسیست که باید باشد.

 بی هیچ تظاهری،  بی هیچ قیدی،  بی هیچ بندی.

کاش پر بودیم از"هیچ".

کاش هیچ وقت حواسمان نبود. 

کاش همیشه خودمان بودیم. 

کاش کسی حواسش به ما نبود؛  اگر زمین می خوردیم،  اگر زشت بودیم،  اگر تنها بودیم.

کاش پر بودیم از "هیچ".

چقدر کلمه کم است.