بعد از این دوازده روز قطعی اینترنت، دیگه هیچی انگار مثه قبل نیست.

یکی نوشته بود: 

"در جغرافیایی که همه چیز در جهت افسرده کردن توست، چه سخت است افسرده نشی."

و حالا این من هستم با دو تا انتخاب پیش رو، ادامه بدم تا از این منجلاب  ناامیدی که روز به روز بیشتر توش غرق میشم خودمون رو نجات بدم، یا به خواسته های احمقانه و سوتفاهم های مسخره فکر کنم تا شرایط از این بدتر بشه.

سهم ما جهان سومی ها همینه: حرکت روی الاکلنگ ناامیدی و امیدواری.

هر زمانی که داری با تمام قدرت ادامه میدی و مسیر روشنی پیش روت میبینی، یه اتفاق ناگهانی ، تو و مسیر و آرزوهات رو با هم خراب میکنه. 

در نهایت تو میمونی که یا باید ادامه بدی یا... فقط باید ادامه بدی، راه دیگه ای وجود نداره. 

به نظر من، جهان سومی ها مردمان سخت کوش و مقاومی هستن که ادامه دادن و دوباره از نو شروع کردن رو خیلی خوب بلدن.

ولی بسه، طعم دلخوشی رو چشیدن و طعم داشتن یه آینده و نگران نبودن هم نباید آنچنان بد باشه. بسه، حداقل برای من.