می آیی؟

تمام احساسم را جمع کرده ام... 

تمام احساسم را 

سرشارم   

طعم بعضی چیزها را زیر دندان هایم حس می کنم 

و حسرت هیچ چیز را نمی خورم 

حسرت روزهای کودکی از دست رفته 

حسرت لحظات تباه شده 

به خدا راست می گویم 

باور کن ...قسم دروغ نمی خورم...فقط کمی راست نمی گویم ... 

کمی...بگو اشکال ندارد...بگو... 

 دوباره مثل هرشب چراغ های خانه را خاموش کردم 

همه خوابیده اند  

می دانی...شب از نیمه گذشته است... 

وباز هم تو نیامدی  

و من می دانم که آمدنی در کار نیست...  

به خدا غصه نمی خورم...فقط...کمی دلم تنگ می شود...

اما حس عجیبی دارم...حس می کنم که می آیی...امشب...و من صدایت را می شنوم. 

می دانم...می دانم...همیشه همین گونه ام... 

ولی به خدا این بار متفاوت است... 

می دانم امشب دیگر خوابت را می بینم. 

قول بده اگر این بار به خوابم آمدی  

دیگر نروی 

قول بده...خواهش می کنم...   

من فقط وقتی می خوابم که به من قول بدهی... 

می آیی؟  

نیلوفر.مرداد 88 

شب از نیمه گذشته.مثل هرشب چراغا رو خاموش کردم.شقایق و فاطی خوابیدن.هوا خیلی اینجا گرمه.دلم برای اتاقم تنگ شده.برای آشپز خونه که تا نیمه های شب چراغش روشن باشه.برای مامانم که هرشب جلوی تلویزیون خوابش ببره و من ببرمش بخوابه.برای اینکه صبح ها خواب بمونم.برای صدای مامان که صبح ها داد بکشه تا من بیدار بشم.برای صبحونه های توی راه.برای بزرگراه و رانندگی.برای خیلی چیزا دلم تنگ شده.خیلی چیزهای نانوشته.برای دیوونه بازیای دوستام.برای بچگیام...برای وقتی که 6 سالم بود و تازه اومده بودیم تو این شهر.برای روزایی که یادم نمیاد دلم تنگ شده.برای همه چیز.برای یه نفر که یه دفعه اومد تو زندگیم.برای اولین بار که به یکی گفتم دوسش دارم.برای دومین بارش حتی.برای آخرین بارش هم.برای دفعه ی بعدی که بهم اینو میگه.برای خودش.برای خودم.برای خدای بچگی هام. 

دلم خیلی تنگیده...