رویا

برای دونفرمی نویسم که خیلی چیزا یادشون رفته...دونفر که خیلی برام عزیزن...با اینکه این جا رو نمی خونن...ولی جای دیگه ای برای نوشتن این نگفته ها ندارم.

دوری...

     فراموشی...

             عادت...

عشق هایی که از بین می رن....عشق هایی که نه نوازشی دارن...نه حس ساده ی درک کردنی...عشق هایی که پر شدن از دروغ...از فریب...از تنهایی.

عادت به بودن کنار هم...

عادت به فکر نکردن به هم...

عادت به دور بودن...

عادت به خیلی چیزایی که زمانی با ارزش ترین بودن برای آدم...

راست بود این جمله...جمله ای که خیلی وقت ها سعی کردم باورش نکنم:  همیشه فاصله ای هست...

اگر چه منحنی آب بالش خوبیست برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر...

همیشه فاصله هست...

چرا شتاب نکردم؟

چرا شتاب نمی کنین...شتاب نمی کنین برای مثل هم بودن...برای بیشتر درک کردن هم...برای داشتن زیباترین چیزایی که می تونین داشته باشین...

برای لذت بردن از همه ی چیزایی که الان دارین...شتاب کنین...نذارین همیشه خودخواه باقی بمونین...با عشق زندگی کنین..

یاد گذشته ها باشین...

یاد روزایی که همه چیزو از دست داده بودین...

یاد روزایی که همه چیز براتون عاشقانه بود...حتی اگه هیچی نداشتین جز هم...

فرق این روزا با اون زمانا اینه که ...اون موقع ها هم رو داشتین ولی حالا هیچی ندارین!

نمی دونم...شاید من اشتباه می کنم...شاید خیلی چیزا هست که نمی دونم...ولی ...ولی دیگه این زندگی اونی نیست که آرزوشو داشتین...

یادتونه وقتی بچه بودین...وقتی هم سن من بودین...حتما اون زمانا کلی آرزو داشتین...حتما دوتا تون پر بودین از رویا...می خواستین دکتر بشین یا پلیس...شاید اسم بچه هاتونم انتخاب کرده بودین...خونه ای که می خواین بسازین رو حتی...اما حالا که بهشون رسیدین...حالا چرا این رویا ها رو ادامه نمی دین...

ازتون خواهش می کنم بدون رویا زندگی نکنین...خواهش می کنم!