مرگ

این نوشته به هیچ وجه نشان از ناراحتی من نیست.فقط یک کنجکاوی کودکانه است.که دوست داشتم درباره اش بنویسم.همین!

.............................................................................

روزی که من بمیرم:

داشتم تو ذهنم تصور می کردم روزی رو که مرده باشم...

به احتمال زیاد تو تصادف...خودم همیشه فک می کنم پشت فرمون می میرم...مرگ باشکوهی خواهد بود!لااقل باشکوه تر از مردن به عنوان مسافر ِیک هواپیماست...این جوری می تونم تصور کنم که خودم مقصر بودم!

بعد از اینکه تصادف کردم زنده می مونم... خیلی حالم بده...و خیلی درد دارم...که همین موضوع باعث میشه گریه کنم...از این گریه های بی صدا...که گوله گوله اشک می ریزی...بعدش به خاطر درد زیاد  از حال میرم...چند تا از دنده هام شکسته،و سرم ضربه خورده.

نمی دونم چه اتفاقی میفته...اما منتقلم می کنن بیمارستان امدادی.

چند بار اون جا رفتم...مثل کشتارگاهه...این قدر سرشون شلوغه که نمی دونن به کی اول برسن...یه بار که اونجا بودم یه نفر رو آورده بودن که دستش قطع شده بود ...دستش تو یه پلاستیکِ یخ کنارش بود...تمام بدنش می لرزید...تشنج داشت...اما هنوزم منتظر بود تا شاید  اتاق عمل خالی بشه...یه دختره ای هم اومده بود که گلوش پر از خون بود..نمی تونست درست حرف بزنه...مثل اینکه ماشین بهش زده بود و فرار کرده بود...اونم یه تاکسی گرفته بود و خودش رو رسونده بود بیمارستان...اما نمی تونست درست راه بره...مانتوش رو که باز کرد دیدیم راننده بهش چاقو هم زده بود ...تمام بازوش پر از رد چاقو بود...حدس زدیم که از این دعواهای خانوادگی بوده...نمی دونم چرا این فکر رو کردم اما به نظرم رسید که داره می میره...

یادمه یه بار دوست مامانم اومده بود خونمون...یه جوری بود ...اون روز هم به ذهنم همین موضوع رسید که داره می میره...نمی دونم چرا؟...اما فرداش خبر دادن که حالش بد شده...مثل اینکه سرطان خون داشت و تازه فهمیده بودن...البته الان زنده اس...اما تا پای مرگ رفت...

شبی هم که خاله ام رفت تو کما خواب دیدم...خواب دیدم که یه نفر تو خواب بهم یه چیزایی با چند تا سکه داد...صبح که بلند شدم خبر دادن خاله رفته تو کما...فک می کردیم به هوش بیاد..فک می کردیم دوباره خدا بهمون بر می گردونش..اما مثل اینکه قسمت نبود...

شبی هم که بی بی(مامان بزرگم) رو به خاک سپردیم قشنگ یادمه...هممون خونه اش بودیم...خونه ای که هنوزم به خاطر نبودنش غمگینه...اون شب درست نزدیکای اذان صبح بود که چشمام رو یه دفه باز کردم...احساس کردم با همون حالت همیشگی که دستاش رو می ذاشت پشت کمرش داره نگام می کنه...بالای سرم وایساده بود...خیلی برام این موضوع واقعی بود...یادمه که خیلی ترسیده بودم...بچه بودم اون موقع...رفتم پیش مامانم خوابیدم...همون موقع بود که اذان صبح رو گفتن...هنوزم فک می کنم که زنده اس...هنوزم امیدوارم دفه ی بعدی می بینمش...اما هر دفعه باید بریم سر خاکش برای دیدنش...

همیشه وقتی که میرم بهشت زهرا...عادت دارم تو مسیر تمام سنگ قبرا رو بخونم...می دونم هرکدوم چند سالشونه...البته مامان همیشه میگه که نخون ...عمرت کم میشه...اما من به این چیزا اعتقاد ندارم...دوس دارم بدونم سرنوشت ها رو...

آها داشت یادم می رفت...بیمارستان امدادی بودم...

اصن می دونین چیه ... الان که فک می کنم ترجیح میدم اگه قرار باشه بمیرم بعد از تصادف درجا همه چیز تموم شه... این جوری همه راحت ترن...

می دونین من یه تصور شیرین از مرگ دارم...فک می کنم بعد از مرگ می تونم پرواز کنم...دوست دارم خیلی جاها برم بعد از اینکه مردم...مخصوصا پیش یکی حتما باید برم...و برای آخرین بار بهش بگم که خیلی دوسش دارم...این از همه ی کارهام مهم تره..بعد از اونم  دیگه نمی تونم تصور کنم که چی میشه...تصور مراسم خاک سپاری و اینا رو هم می سپارم به خودتون...!شب اول قبر و نکیر و منکر....و اینکه میرم بهشت یا جهنم هم دست خودتون...هر کی هرچی می خواد تصور کنه..چون خودم هم خبر ندارم...

اما ایمان دارم که من بعد از مرگ می تونم پرواز کنم!

یه چیزی رو بگم؟

راستش دروغ گفتم که ناراحت نیستم...ناراحتم...اما این نوشته رو اولش از روی کنجکاوی شروع کردم...اما بعدش...

خب ایشالا خدا همه رو بیامرزه...

دوستان من خیلی شاد و خوشحال هستما!اینو دیگه راست میگم به خدا!همین جوری بود این نوشته!حال و هوام درست مثل این دختره  است که تو عکس داره سیگار می کشه!

دوس دارم بعد از مرگ بال هام این شکلی باشن:

پ.ن:

آقا تو رو خدا منو دعوا نکنین که چرا اینو نوشتم!

پ.ن:

صد راه نشان دادم صد نامه فرستادم
یا راه نمی دانی یا نامه نمی خوانی

پ.ن:

زمانی که گفتم دوستت دارم
می دانستم الفبایی نو اختراع می کنم
در شهری که هیچ کس خواندن نمی داند
شعری می خوانم
در سالنی خالی
و شرابم را در جام کسانی می ریزم
که نمی توانند آن را بنوشند

پ.ن:

بدرقه ات می کنم
در ترن می نشینی
ریل می شوم
قطار می شوی
سکون می شوم
شتاب می شوی
هوا می شوم
بال می شوی
تا دیداری دیگر
فعل انتظار می شوم

ژاله چگنی

پ.ن:

منشین با من با منشین…
تو چه دانی که چه بی پا و سرم…
تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من …چه جنونی چه نیازی چه غمیست…
گرگ هاری شده ام…

پ.ن:

چاره ای کن،

تو راکم داشتن کم نیست