سفرنامه ی نیلوفر

برگشتم...

با دنیایی از افکار و ثانیه های ناب...که دوسشون داشتم...

اتفاقات زیادی افتاد...فکر کردم...بحث کردم...شنیدم...گفتم...همه ی این ها بود...

واقعا دو روز از بهترین روزهای عمرم رو به پایان رسوندم...

کویری رو دیدم که اصل ِمن بود...

....................

سلام به همگی...

دیشب ساعت دو بود که رسیدم...بعد از دو روز بی خوابی...با یه عالمه خاطره های خوب...با همسفرایی از جنس خودم...شایدم سعی می کردیم که هم جنس باشیم...اما مهم اینه که بودیم....

جدا خوش گذشت...

تا حالا توی رقابت رصدی شرکت نکرده بودم...ولی حالا می بینم که خیلی عالیه...

برنده نشدیم...اما برای اولین بار کارمون عالی بود...البته هنوز رتبه ها رو ندادن...اما خب فک کنم جزو بهترین ها باشیم:)

این سفر رو می نویسم....

تا هروقت دلتنگ شدم بخونمش...می نویسم تا برام بمونه.و تقدیمش می کنم به بهاره دوستم...کسی که همسفر همه ی سفرهای کویر بوده با من:

ساعت 5:30 صبح قرار داشتیم...حدود صد نفر برای این رقابت رصدی ثبت نام کرده بودن...البته همه تو بخش رقابتی نبودن...ولی جمعیت به نسبت دفعات قبل خیلی زیادتر شده بود...

صبح بابا رسوندم...با کوله پشتی پر از لباس گرم...تجربه بهم ثابت کرده که هوای شب های کویر رو داشته باشم..بیشتر از هرچیزی هم نگران همین قسمت رصد بودم...

بهاره هم مثل همیشه اومد...با اون چهره ای که همیشه پر از تلاش و امیده...بر عکس من که گاهی زیادی آروم میشم خیلی هیجان انگیزه!و البته همون طور که می دونه حسابی منطقی;)

همیشه گروه خوبی بودیم...یه جورایی همسفریم با هم...نه فقط توی سفر...

می دونیم که توی زندگی حتی برای هم همسفر های خوبی هستیم...اما در عین حال دوتامون واقفیم که مقصدمون یکی نیست...متفاوتیم...

کمی طول کشید تا همه بیان...سه تا اتوبوس بودیم...

به سمت سه قلعه...منطقه ی رصدی که برای همه ی بچه ها آسمونش آشناس...

چیزایی رو که نمی تونیم تو این شهر لعنتی ببینیم...اونجا آسمون خودش میاره جلومون...می گه هرکدوم رو دوس دارین بردارین...

ولی من بیشتر از همه ...بیشتر از دیدن سحابی ها و کهکشان ها...بیشتر از رصد هلال ماه...از خیره شدن به راه کهکشان لذت می برم...

اولین بار که منظره اش رو دیدم توی رادکان بود...اون شب هم یکی از بهترین شب های رصدیم بود...

راه کهکشان....دوس دارم فقط نگاه کنم...نه چیز دیگه...حتی فکر هم جایز نیست...فقط نگاه!

نمی خوام از راه و جزئیات سفر بنویسم...دوس دارم بیشتر از حس هام...از چیزهایی که برام جالب بود بنویسم...

توی راه با بهاره حرف زدیم...بحث کردیم...گوش دادم...گوش داد...سعی کردیم درک کنیم...گاهی هم اعتراف کردیم که فرق داریم...انتقاد کردیم...

فکر می کنم هر وقت با هم صحبت می کنیم هر دو آزادیم...لااقل هم رو محدود نمی کنیم...

بهم خیلی چیزا گفت...گفت که تو این سال ها خیلی عوض شدم...چند روز پیش که نگار رو هم دیده بودم...اونم این رو بهم گفته بود...گفته بود که دیگه نیلوی شنگول دبیرستان نیستم...دیگه نیلویی که همیشه شوخی میکنه نیستم...نمی دونم...من خودم این رو نفهمیده بودم...بهاره گفت که احساس می کنه همیشه ناراحتم...حوصله ندارم...نمی دونم!تو این دو سال خیلی هممون از هم دور شدیم ... پنج نفری که توی دبیرستان همیشه با هم بودیم حالا هرکدوم تو یه جای دنیاییم ... روزای دبیرستان با هم زندگی می کردیم...واقعا می گم که بهترین روزهای عمرم بود اون روزا...نمی خوام بگم که حسرتش رو می خورم یا این چیزا...ولی همیشه از به یاد آوریش هم شاد میشم و هم ناراحت...دوس داشتم همیشه اون آرامش و اون شادی باقی می موند...دوس داشتم همیشه بودیم...

سفر با همسفرهاست که معنی پیدا می کنه...

بعد از رسیدن به سه قلعه باید به طرف منطقه ی رصدی که جدیدا تاسیس شده می رفتیم...

واقعا براش زحمت کشیده بودن...عالی بود این دفعه..لااقل زمان رصد دیگه گرد وخاک نمی شد...خدا رو هزااااااار مرتبه شکر برای سرویس بهداشتی ها هم خیلی زحمت کشیده بودن:پی من واقعا همین جا از همشون تشکر می کنم:)

البته نقص هم زیاد داشت...ولی با این وضعیت کشورمون همین هم غنیمته...

بالاخره سوت رقابت رو زدن...من نقشه خوان بودم...جرم ها رو روی نقشه باید پیدا می کردم...و بهاره اون ها رو تو آسمون با تلسکوپ پیدا می کرد...کاری بود شبیه حل کردن پازل...و من عاشق پازلم...

البته در بهت بودیم از داور رقابت!!!که برخلاف گفته ی همگان که خیلی سخت گیر و خشن می باشند...با ما مدارا کرد!طوری که یه جا واقعا تعجب کردم...اما خدا رو شکر هوا تاریک بود...و کسی تعجب منو ندید...واقعا عالی بود:)هنوزم  تو کف موندم!

کار داشت خیلی خوب پیش می رفت...همه چیز عالی بود...اما...

.

.

اما یه دفه تمام آسمون رو ابر گرفت ...طوری که بیشتر از 50 درصد آسمون زیر ابر بود...و همه چیز برای یک ساعت مختل شد...

داشتیم تو تاریکی بحث می کردیم با بچه ها..بعضی ها کنکور داشتن ...حتی درباره ی ساز...متالیکا...درباره خدا دین !

من عاشق بحث کردن تو تاریکیم...وقتایی که میریم رصد نباید از نور سفید استفاده کنیم ...چون از حساسیت چشم برای دیدن ستاره ها کم می کنه...و جزو قوانین رصده که فقط از نور قرمز اونم با شدت کم استفاده کنیم...نمی دونم تا حالا همچین موقعیتی رو داشتین یا نه...طوری بود که فقط صدای افراد کار ساز بود...فقط فکراشون...خیلی عالی بود...یادمه یه بار که رفته بودیم سبزوار با دو نفر تو تاریکی آشنا شدیم...کلی با هم خندیدیم...و بحث کردیم ...جرم گرفتیم...

اما صبح که هوا روشن شده بود نمی دونستم اون دونفر کی ان...فقط وقتی که صداشون رو شنیدم تونستم تشخیص بدمشون...مثل نا بینایی که یه دفه بینا بشه و آدما رو با صداشون بشناسه...

تا صبح حدود سه بار اعلام کردن که دوباره شروع می کنیم رقابت رو...اما هربار که جمع می شدیم باز یه دفه ابرا می اومدن....

و جالبتر از همه این بود که آسمون شروع کرد به رعد و برق زدن...عالی بود...

البته مجبور شدیم سکوی رقابت رو ترک کنیم تا صاعقه نزنمون...چون ارتفاعمون خیلی زیاد بود...

خیلی جالب بود همه ی عکاسا داشتن سعی می کردن از رعد وبرق عکس بگیرن...که فک کنم فقط یه نفر تونست عکس بگیره...و چنان جیغی از شادی کشید که همه ترسیدن:))

منم سعی کردم عکس بگیرم که نشد:(به جاش از بچه ها خیلی عکس گرفتن...آخه همه ولو شده بودن وسط...خوابشون برده بود...:دی

این دو روز با آدمایی بودم که خیلی شبیه هم بودیم...شاید وجه اشتراک هممون این بود که دوس داشتیم حل کردن معما رو...این حرفی که می زنم خیلی ریشه داره...خیلی روش حرف دارم...اما فعلا همین رو می گم.

شب خیلی خوبی بود:)

طرفای صبح بود که بالاخره تونستیم یه ساعت بخوابیم...البته به صورت بسیار پرفشنال...بماند:))

صبح که بیدار شدیم قرار شد بریم کویر نوردی...با اینکه خیلی گرم بود ...و آفتاب خیلی سوزان بود... بازم همه دوس داشتن برن...چون دیگه فرصت نبود...

حرکت کردیم...

یه عالمه هم عکس گرفتیم:)

دوس داشتم ...شن های رویی خیلی داغ بودن...فقط کافی بود یه کم پاهات رو زیر شن ها کنی تا خنک بشی..خیلی خنک بود...البته هنوز صبح زود بود...برگشتن دیگه زیر شن ها هم داغ بود...

تو سایه ها خیلی خنک بود...اختلاف دما زیاد بود...دوس داشتم اینو:)

این یکی از بهترین قسمت های برنامه بود....

و صبح که کویر نوردی کردیم...

اینم عکساش...:)

اینم بهاره جونممه که گفتم بره بشینه ازش عکس بگیرم:)

اینم بچه ها هستن...داشتن عکس می گرفتن...منم خودشون رو سوژه کردم:)

داشتن از رو تپه های شنی غلت می خوردن!:دی

اینم من بیدم...داشتم از جای پام عکس می گرفتم...البته اگه دیده بشه! :)

این هم دوستان در حال حرکت...

این هم جای پای من!

فعلا فک کنم همین بس باشه:پی

ارادت مندیم

نیلوفر

پ.ن

باران می خواهم

بی هیچ تحمل

هوا می خواهم

بی هیچ کتمان

در این هوای بارانی

تو را می خواهم

بی هیچ تحمل کتمان