همزاد عاشقان جهان

دوس داشتم بیشتر صبر کنم...تا کامنت های پست قبلی بیشتر بشه...اما طاقت نداشتم!

بعد نوشت:

این جا یه داستانک نوشتم..تو یه مسابقه که فولکس ازم دعوت کرده بود

از حسی می نویسم که هیچ گاه درک نکردم:

...اما

اعجاز ما همین است

ما عشق را به مدرسه بردیم

در امتداد راهرویی کوتاه

در آن کتابخانه ی کوچک

تا باز این کتاب قدیمی را

که از کتاب خانه امانت گرفته ایم

_یعنی همین کتاب اشارت را_

                                  با هم یکی دو لحظه بخوانیم...

# # #

ما بی صدا مطالعه می کردیم

اما کتاب که ورق می زدیم

تنها

گاهی به هم نگاهی...

ناگاه

انگشتهای "هیس!"

ما را

از هر طرف نشانه گرفتند

انگار

غوغای چشمهای من و تو

                             سکوت را

در آن کتاب خانه رعایت نکرده بود!

استاد قیصر امین پور

گریه ام گرفت اینو خوندم...ولی گریه نکردم...تصمیم گرفتم یه نیلوی محکم باشم ...که حتی یه قطره هم اشک نمی ریزه!