بهشت

چند وقتی بود که همش سعی می کردم که دلتنگ نشم...فقط سعی می کردم...

خودم رو سر گرم می کردم...

اما می دونی همیشه یه چیزی هست اون ته ِ تهِ دلت...که هی می خوای انکارش کنی...

این چند وقت که اسبابای خونه رو بردیم خونه ی جدید ... اتاقم خالی شده خیلی دلم بیشتر تنگ شده...

نمی دونم این اتاق یه جورایی همدمم بود...اما می ترسم اتاق جدیدم این حس رو نداشته باشه...من معمولا وقتی جا به جا میشم ...حتی وقتی میرم مسافرت خیلی حالم بد میشه...حتی خواب هم نمی رم...

امیدوارم زود به اونجا عادت کنم...که بعید می دونم!

چند روزی هم هست که دنبال دوتا قاب عکس چوبی کرم رنگ می گردم، نه برای اتاقم...برای یه دوست ،اما پیدا نمی کنم...

ولی یه هدیه ی خیلی خوشگل خریدم که یه جاکلیدی دوتیکه اس...یکیشو برای دوستم یکیش هم برای خودم...یه قلبه که یه کلید توشه ،خیلی نازه...یهو تو خیابون دیدمش...بعد این کلید و قلب از هم جدا میشن:)هرکدوم میشن یه جاکلیدی...اتفاقا گردنبندش هم بود...ولی این قشنگ تر بود...منم می خوام کلیدش رو بدم به دوستم...قلبش هم برای خودم...به جعبه ی خیلی خوشگل هم براش پیدا کردم:)

.

امروز یه ماجرایی شنیدم...از دوتا از بچه ها که خیلی همو دوست داشتن...قبلنا پسره برای دوس دخترش یه تولد گرفته بود ...کلی شاعرانه...براش ساز زد...و اینا...همو دوس داشتن...و تصمیم گرفته بودن که با هم ازدواج کنن...اما آزمایش که دادن... آزمایشگاه گفته که اگه با هم ازدواج کنن بچه دار نمی شن...پسره هم کلی مردانگی به خرج داده...گفته که برای من بچه مهم نیست...اما خب دختره قبول نکرده...و با هم به هم زدن...ولی من می تونم دختره رو درکش کنم...مردا همیشه وقتی داغن این حرفا رو می زنن ولی وقتی یه کم می گذره یادشون میره همه چیز...اینو زیاد دیدم...کسایی که ادعای عشق داشتن ولی آخرش هیچی...البته این رو در رابطه با زن و شوهرایی که دیدم میگم...کسایی که زمانی عاشق هم بودن...اما الان دیگه زیاد خبری از اون عشق نیس!البته برعکس این موضوع  هم زیاده...دخترایی که نامرد بودن!ولی خب به عنوان به دختر الان دارم اینو می نویسم...دوس دارم بدونم چند درصد مردا مثل این پسره ان...چند درصد مطمئنن هیچ وقت به خاطر بچه نمی ذارن برن...؟می دونم...رویای پدر شدن و مادر شدن خیلی شیرینه...ولی تا چه حدی؟آیا ارزش عشق از اون بیشتره؟کم تره؟اصن چرا آدما با هم ازدواج می کنن؟!چرا از هم جدا میشن؟چرا از هم خوششون میاد؟چرا نسبت به هم بی تفاوت میشن؟!

اصن خدایا این چه ودیعه ای بود به آدم دادی؟!

یادمه  کتاب خاطرات آدم و حوا به روایت مارک توآین رو  که می خوندم...(خیلی کتاب نازیه...خیلی...شاید لینکش رو گذاشتم...)بعد از اینکه بالاخره آدم و حوا  می فهمن که برای هم ساخته شدن...بعد از کلی اتفاق...بعد از  سیب خوردن و اون ماجراها...که از بهشت رانده میشن...بعد از اینکه بچه دار میشن و هابیل میمیره...وقتی که شاید داشتن از خودشون می پرسیدن که چرا اون سیب ممنوعه رو خوردن....؟در آخرین فصل فقط به جمله نوشته شده از زبان آدم....:

هرجا که او بود،بهشت بود!

ومن همیشه فکر می کنم آیا آدم و حوا کار درستی کردن؟!

پ.ن

اینم لینک دانلود :"خاطرات آدم و حوا به روایت مارک توآین"

پ.ن

امروز خیلی قاطی پاطی نوشتم...آخه همین جوری بدون هیچ هدفی شروع کردم...!

پ.ن

داشتم به این موضوع فکر می کردم...به این نتیجه رسیدم که آره اونا کار درستی کردن...چون برای با هم بودن ساخته شده بودن...اما ما چی؟کار ما سخت تره...چون باید کسی رو پیدا کنیم که برای هم ساخته شدیم...بین این همه آدم...

یاد یه شعر افتادم...

این نوشته رو از زنده وار بخونین:برای آن کس که نمی خواند...

دوسش داشتم

پ.ن

اگر مرد بودم الان سیگاری آتش میزدم و دودش را می بلعیدم!