این متن رو خوندم و دیدم چقدر شبیه فکرای دیشب ِمن بود...

لحظاتی هست توی زندگی، که آدم مجبور می شه مسیری رو که تا بحال طی کرده مرور، و درباره آدمی که الان هست، قضاوت کنه. لحظاتی که به هیچوجه نمیشه از حقیقت فرار کرد و هیچ طفره و توجیهی هم در کار نیست. حقیقتی که گاهی اونقدر تلخه …

و تصمیماتی که با وجود مخالفت دیگران گرفتی و حتی با اینکه گاهی شک به سراغت اومد و مجبور شدی بهای سنگینی براش بپردازی به راهت ادامه دادی، و الان، بعد از مدت ها، می بینی که انتخاب درستی انجام دادی.

دیشب، توی سکوت و تاریکی، تا دمدمه های صبح دوباره این مسیر طولانی رو مرور کردم… ولی با وجود همه اشتباه هایی که دوست داشتم مرتکب نشم، اگر قرار باشه برگردم و دوباره این راه رو طی کنم، دلم نمی خواد آدمی غیر از چیزی که هستم، و جایی غیر از اینجا، باشم.

من هم همین طور!