سالها بعد وقتی ...

عشق من!

 سالها بعد

روزگاری که تو دیگر جا افتاده شده ای و من پیر...

روزگاری که موهایت سفید شده اند

و من  تارهای سفید مویم را رنگ می کنم...

روزگاری که دیگر به این فکر نمی کنم که آیا رژ لب صورتی ام را

در دیدارهایمان بزنم...

روزگاری که تو شاید دیگر به من فکر نکنی...

به اینکه یادت بماند همیشه مرا همان طور که دوست دارم صدا بزنی...

روزگاری که دیگر به طعم لب های هم فکر نمی کنیم...

روزگاری که خوشحالیم از اینکه روزی روزگاری عاشقی کرده ایم...

در همان زمان،درست همان زمان عشقمان اتفاق می افتد...

اینگونه:

ما هم را در غریبترین نقطه ی دنیا...می بینیم...در یک خیابان شلوغ...

طعم نگاه های هم را می شناسیم...

وقتی هردو از روزمرگی...از پیری خسته ایم...

وقتی هردو به این می اندیشیم که چقدر جوان بودن خوب بود...حتی با آن همه مشکل...با آن همه رنج...

وقتی هردو ،هنوز هم،گه گداری عکس های یادگاری یکدیگر را

یواشکی نگاه می کنیم...

و می اندیشیم که:کجاست؟چه می کند؟

وقتی هر دو هنوز هم ناگهان بی دلیل لبخند می زنیم در لحظاتی که به یاد هم می افتیم...

وقتی من باز هم همین حماقت های همیشگی ام را دارم...

وقتی که من باز هم همین قدر فراموشکارم ...و تو همین قدر بد قول و بی وفا...

وقتی که تو فکر می کنی سنا الان چند ساله است؟!

وقتی که من فکر می کنم آیا موهایت هنوز هم همان قدر جذاب هستند؟

وقتی که تو فکر می کنی چرا هیچ کس غیر از من تو را با پسوند "ی"صدا نکرد؟

درست در همین زمان عشق ما اتفاق می افتد...

و ما یکدیگر را  در غریبترین نقطه ی دنیا می بینیم

در یک خیابان شلوغ

و طعم نگاه های هم را می شناسیم

و من بی تابانه آن روز را انتظار می کشم...

نیلوفر.زمستان غمگین و سرد 88

پ.ن

امروز عاشقانه ترین شعری رو که نوشته بودم پیدا کردم...مال زمستان ۸۶ بود...چقدر زود گذشت...

پ.ن

امروز با سنا بازی کردم...یه عالمه...خاله تصادف کرده.بابا نیست.شقا نیست.مامان ناراحته.و من با سنا بازی می کردم!!دیوونه!