آخر سالی!

کم کم که می گذرد زمان نه تنها چیزی را درست نمی کند...همه چیز بدتر هم می شود...اصلا چه کسی گفته زمان حلال مشکلات است؟

کم کم بعد از آن "سر گشتگی" می آید...مشکل می آید...دلتنگی...

شاید هم هیچ کدامشان...

حتی اگر هیچ کدامشان هم نباشد...حتی اگر محکم باشی...حتی اگر منطقی ترین انسان دنیا هم باشی... جایی حتما پیدا می شود که "صدا"یی اشکت را در می آورد...

و همان جاست که می بینی این تویی!تویی که سعی کرده ای فرار کنی...

اصلا جور دیگری نگاه می کنیم:فرار نکرده ای ...مانده ای...جنگیده ای...و سر افرازانه شکست خورده ای!

و خیلی عادی همه چیز را رد کرده ای...همه چیز خوب شده است...انسان های تازه ای را می شناسی...خوب زندگی می کنی...خوب فکر می کنی...مثبت اندیش شده ای...

ولی باز هم یک آهنگ قدیمی تمام کاسه کوزه ها را له می کند!یک آهنگ که مدام اسم ِتو را صدا می کند!

اصلا یک جور ِ بهتر...

همه چیز رد شده...نسبت به هیچ آهنگی هم عکس العمل نشان نداده ای...حتی نسبت به هیچ صدایی یا عکسی...تمام مرحله ها را آبرومندانه گذرانده ای!پیروز ِ میدانی تا این جا!دوام آورده ای!

بعد یک روز ،ناگهان، در آینده ای دور، یک شب که دلت گرفته،یک شب که از کسانی که داری دلخوری...دلت می خواهد برگردی به روزهایی که نازت همیشه خریدار داشت!

این بهترین وجهش است...پس سعی نکن بگذری...لااقل آرام عبور کن...تا دلتنگ تر نشوی...ناگهان نرو!

نیلوفر؛آخرین روزهای سال 88.

پ.ن

دوست داشتم برای سال جدید کلی فکر کنم...ولی الان ترجیح می دم این آخر سالی رو بگیرم بخوابم!

پ.ن

دلم از این گوی های برفی می خواد...از اینا که تکونشون میدی توشون برف میاد!