خدا عاشق شده!

"به نام خدایی که ما را آفرید!"

این نوشته خیلی خاصه! تو هم خاص بخونش رفیق!

می دانستم خدا هم مثل من کم خواب است،

ولی فکر نمی کردم تا این حد خواب هایش آشفته باشد....

چند باری که از خواب پریده بودم

و لم داده بودم به صندلی  و  برای خودم آواز می خواندم...

یواشکی خودش را به من رسانده بود

التماس می کرد قایمش کنم

می گفت از دست ِ کابوس هایش فرار کرده.

می دانستم جریان چیز دیگریست...

گوشه ی حرف هایش باز بود!

ولی چیزی نگفتم.

تازگی ها فهمیدم دلش از من هم نازک تر است،

دیشب  هم از صدای هق هقش بود که بیدار شدم.

دستم به نردبان ِ اتاقش نمی رسید.

ولی با هزار زحمت خودم را به او رساندم...

آخر دوستیم ناسلامتی...

می گفت:" خسته شدم"،

می گفت:" دلم آرامش می خواهد"،

می گفت :"نمی دانم با این دل ِ لامصبم چه کنم؟" ،

اولش شک کردم نکند عاشق شده!

ولی خوب که فکر کردم دیدم ،نه...

فقط تنهاست

خیلی تنهاست...

منتظر بودم مثله همیشه  بگوید:" دلم می خواهد تنها باشم."

ولی،نه...

این بار دیگر این جمله  را تکرار نکرد،

سرش را گذاشت روی شانه ام،

و زار می زد...

دلم برایش سوخت...

اما گفتم: "خدایا!

یک بار هم شده

بپرسی ؛ نیلوفر چرا گریه می کنی؟

کنارم بنشینی

شانه ات را به من قرض بدهی

و بگویی: همه چیز درست می شود…

یک بار هم شده فکر کنی که من تحمل این همه غم را ندارم....

فکرکنی شاید بد نباشد برای من هم یک شادی ِ خالص بفرستی؟

شده فکر کنی این همه تنهایی برای ِ من خوب نیست؟"

چیزی نگفت...فقط ساکت شد...

اما چند روزیست در اتاقش را قفل کرده...دارد فکر می کند!

تو که می دانی رفیق ؛

منظوری نداشتم، دلم از گریه هایش گرفته بود فقط ،

آخر تنهایی غربت می آورد...

این دنیای ِ لامروت هم که حسابی برای ِ خودش غریب است

نیلوفر .اردیبهشت 89