آخر شب

برعکس ِچهار یا پنج سال ِپیش،

این روزها آرزو زیاد دارم.

قدیم ها هم داشتم،

ولی این روزها مثل یک آتش فشانم،

گاهی تا مرز انفجار می رسم.

گاهی این قدر پیش می روم که،

انگار چند لحظه بعد میمیرم.

و این تنها تفاوتم با این همه سالیست که گذشت.

تنهایی ها روز به روز بیشتر می شوند.

تنهایی تنها چیزیست که پایانی ندارد.

هیچ وقت تمام نمی شود.

فکر می کنم

بعضی انسان ها وقتی به دنیا می آیند

نوعی حس تنهایی توی وجودشان هست.

و هیچ وقت این حس تغییری نمی کند

حتی اگر سال های سال بگذرد از زمان تولدشان

حتی اگر بهترین آدم های دنیا همدمشان باشند.

همیشه تنهایند.

و اشتباه اکثرشان این است که سعی می کنند این تنهایی را پر کنند.

نه

باید قبولش کرد.

باید تنهایی را مثل یک عشق قدیمی به آغوش کشید.

باید دوستش داشت.

نیلوفر.

تیر 91.

پ.ن:

یک چرت و پرت گویی آخر شب بود