کوچ بنفشه های مهاجر زیباست. در نیمروز روشن اسفند وقتی بنفشه ها را از سایه های سرد در اطلس شمیم بهاران با خاک و ریشه - میهن سیارشان - در جعبه های کوچک چوبی در گوشه ی خیابان می آورند:
جوی هزار زمزمه در من
می جوشد:
ای کاش ...
ای کاش آدمی وطنش را مثل بنفشه ها (درجعبه های خاک) یک روز می توانست همراه خویشتن ببرد هر کجا که خواست. در روشنای باران در آفتاب پاک.
شفیعی کدکنی
نیلوفر
چهارشنبه 23 اسفندماه سال 1391 ساعت 12:11 ب.ظ
و چه وطنیست آن وطنی که احاطه شده باشد در خاک گلدان که زندانی شده باشد در آن
:) چه قشنگ
کاش میشد تورو هم تو جعبه های بنفشه داشتمب همه جا همراه خودم میبردم
:)