تا حالا برای خودتون ددلاین و روز تولد دوباره در نظر گرفتین؟ می خوام به اون شیطون کوچولوی درونم یه فرصت دیگه برا شیطونیاش بدم و بعد یه ماه بفرستمش سفر.به اون نیلوفر درون خسته و تنها و بازیگوش. تا حالا درباره اش ننوشته بودم.ولی یکی هسست این تو که خیلی گاهی از چیزی که بیرونه قوی تر میشه و این روزا دمار از روزگارم درآورده. و امروز اولین و آخرین روزیه که قراره خودشو نشون بده. شما تا حالا حس نکردین یکی دیگه هم هست؟

گاهی اوقات که باهاش در میفتم همه چی به جای اینکه بهتر بشه بدتر میشه. همه چی به هم میریزه و کنترلش از دستم خارج میشه. ولی فک کنم خوشحال میشه که بدونه وجودشو به رسمیت شناختم و حالا امروز وقت داره هرچقدر می خواد بازی و شادی کنه.خودش می دونه که وقتی توی وبلاگم راجع به یه چیزی می نویسم چقد مهم و باارزش بوده برام. پس باید بفهمه منو. باید بفهمه رویاهامو و بهم کمک کنه. می دونم درکش از همه ی عادمای دور و برم بیشتره. می دونم می خواد دوستم باشه و اگه منم همینو بخوام خیلی بیشتر از اینا بهم کمک می کنه. ولی من همیشه لجباز بودم و جلوی بودنشو گرفتم و حذفش کردم. اما به قول معروف باید واقعیت رو در آغوش گرفت. 

واقعا باید بدونه که تجربه ی خوبی بوده که فهمیدم هست. فهمیدم یکی هست این تو که جنبه ی خستگی ناپذیر و شاد و بی آلایش منه و دوست دارم بیدار باشه و زنده.

انگار همون دختر کوچولوییه که می رفت سراغ جعبه ابزار و می خواست از پیچ و مهره ها و وسایلی که اون تو هست یه چیزی اختراع کنه و عادم بزرگی بشه. خوشحالم که اون دختر هنوز زنده اس. خوشحالم که اینجا پیش منه. و هنوزم می خواد عادم بزرگی بشه. اما این روزا من بهش کمک می کنم که دیگه سراغ پیچ و مهره های به درد نخور نره. بهش چیزایی یاد میدم که بزرگ شه. یه جوری احساس می کنم زمان تو اون روز از زندگیم متوقف شده. یه روز که از پله ها رفتم بالا و یه سطل پر از چیزای عجیب غریب رو به روم بود و من می تونستم هر کاری انجام بدم و هیچ چیز غیر ممکن نبود.انگار اون دختر همیشه اونجا موند و همه ی دنیا فراموشش کردن.هنوز اون دمپایی پلاستیکی هاش پاشه. هنوزم دلش تنگ میشه. هنوزم چشماش برق می زنه...